“Gemiyi Demokrasi Batırır” yazıyordu Karadenizli Kaptan’ın güvertesinde… Ki bir denizci olarak %100 katıldığım bir sözdür. Örneğin rota çizerken görüş alınıp farklı fikirler değerlendirilebilir, ama seyir hâlindeyken artık “kifayeti müzakere” söz konusudur. Ve aynı kaptanın bir diğer sloganına geçilir:
“Kaptanın Tetiği Tetuktur” 😊
Her yöneticinin otoriter bir tarafı olmalı mıdır? Bilmiyorum, ama her yöneticinin dediğinin dedik olması gereken bir an kesinlikle vardır.
Takımların, kurumların, devletlerin yönetimi söz konusu olduğundaysa konu daha çetrefilli bir hâl alır, hangi kararların nasıl alınacağı tüzüklerle, anayasalarla belirlenir. Bu kuralların birçoğu da 1876’da Amerikalı bir subay tarafından kaleme alınmış olan “Robert’s Rules of Order” ‘a (Parlementer Prosedürler’e) dayanır. Bu kurallara göre örneğin bir müzakereyi bitirmek çoğunluk tarafından alınabilecek bir kararken, prosedüre yapılan bir itirazı onaylama ya da reddetme kararını Divan Başkanı’nın tek başına alabilir.
Günlük iş hayatımızdaysa kararların nasıl alınacağına yönetici karar verir. Yöneticiliğin tanımlarından biridir karar verici olmak ve her iyi yönetici doğru karar almanın bilgi, istihbarat ve farklı görüşler toplamaktan geçtiğini bilir. Örneğin bir üretim tezgahının yenilenmesiyle ilgili kararı verirken, o tezgâhta 2 farklı vardiyada çalışan ustabaşıları ile görüşmek gerekir. Benzer bir tezgâhı başka fabrikalarda kullanan tanıdıklardan da fikir alınır…
Peki ya kararın bir yuvarlak masa etrafında alınması gerekiyorsa?
Bunun da en çarpıcı örneği Camelot Şövalyeleri’dir.
Kral Arthur’un kendisi de dahil olmak üzere toplam 100 ila 300 arası şövalye yuvarlak bir masanın etrafına otururlar ve kılıçlarını merkezi gösterecek şekilde masaya koyarlarmış. O andan itibaren de masanın etrafındaki Kral dahil herkes eşit olurmuş.
Benim kafama takılansa, kararları alan yönetici profilin bu kararların başarısına ne kadar etki ettiği. Sert mizaçlı bir yöneticiye fikir verirken kendimizi yeterince rahat ve açık hisseder miyiz? Otoriter duruşa inanan bir yönetici fikir tartışmalarını bir noktada kestirip atma eğiliminde olmaz mı?
Yoksa içten içe sert mizaçlı olsa bile, karar alma süreçlerinde çeşitliliğin, açıklık ve paylaşımın önünü %100 açabilir mi?
Comments