3 Haftadır yeni bir öğretmenim var. Benim için çok önemli bir konuda birlikte çalışıyoruz. Bu konu benim için yeni bir heves değil, aslında 35 yıldır dikkat harcadığım bir alan. İyi bildiğimi, iyi yaptığımı sandığım bir alanda ne kadar çok gelişme payım olduğunu hayretle gördüm bu 3 haftada. Ama belki de daha önemlisi yaşadığım heyecan çünkü bu konuda çalışma hevesim o kadar arttı ki! Yeni bir şeyler öğrenmek, bu öğrendiklerimi bir an önce hayata geçirmek, sonra tekrar öğretmenimin görüşlerini almak ve hemen ardından bir kere daha denemek…
Öğretmenin varlığı beni iki yönde çok geliştirdi: Bana öğrettikleri ve benimle birlikte çalışmasının, yani -benim yaptığım işte- artık iki kişi olmanın bana verdiği büyük güç.
Bir diğer örnek olarak, 3 aydır yeni bir proje üzerinde çalışıyorum bir arkadaşımla birlikte. Yaptığımız iş çok iyi gidiyor ve bize büyük keyif veriyor. Çok zorlanıyor ve çok uğraşıyor ama mutsuz olmuyoruz. Tıpkı öğretmenimle olduğu gibi “yoldaşım” ile de başarı ölçüm heyecan, çünkü bu konuda çalışma hevesim o kadar yüksek ki! 2 Kişi olmak beni bu örnekte de inanılmaz ölçüde daha verimli ve işi yaparken daha mutlu kılıyor. Ki bu mutluluk da o işteki sürdürülebilirliğin sigortası, yani benim o işi yapmaya devam edeceğimin göstergesi. Bu da başarının sırrı değil mi? Taş üstüne taş koyarak (veya bir zincir oluşturarak) istikrarlı şekilde bir konu üzerinde çalışmak.
Her zaman iş konusunda olmak zorunda da değil, örneğin bir arkadaşım her gün plank yapıyor ve bunu birlikte takip ediyoruz. Yani ben ona yalnızca yandaşlık ediyorum. Bir diğer arkadaşımsa her gün yürüyor ve bana Whatsapp’tan bilgi veriyor. Her günü tek tek birlikte sayıyoruz ve bir süre hedefi var. Yazmaya başlayan, yeni bir alanda okumaya başlayan, yeni proje çalışan… Ayrıca benim de bir yandaşım var: Ben de ona her gün yaptığım yarım saatlik spor konusunda Whatsapp’tan bilgi veriyorum. Hatta geçen hafta zincirin 7.halkasına gelmişken sporu aksattım ve ertesi gün tekrar (1) ’den başladık.
Öğretmenimin yaklaşımı sayesinde 2 kişi çalışıyoruz; bana sadece bilgi verebilirdi ve bu da benim için çok yararlı olurdu. Ama o daha da fazlasını yapıyor ve benimle birlikte yürüyor. Beni izliyor, destekliyor.
Arkadaşımla başarılı bir iş ortaya çıkarmak bize yeter de artardı bile. Ama yoldaşlık ediyoruz ve bu ikimizi de çok daha güçlü kılıyor.
Diğer arkadaşlarım plank ve yürüyüşlerini tek başlarına da gayet güzel yapabilirlerdi. Ben sporumu tek başıma da yapabilirdim. Ama 2 kişi olmak başarı şansını arttırıyor. Hem de o kadar zevkli ki!
Takım çalışması mucizesi 2 kişiyle de gerçekleşiyor.
Yalnız başına yapmakla 2 kişi olmak arasında çok büyük fark var. Coach, mentor, antrenör, öğretmen, aile büyüğü, eş-dost fark etmiyor. Bazen birinin sadece tanık olması dahi bizi başka bir insana dönüştürmeye yetiyor.
(Fotoğraf: Selim Özizmir -Aynı Kökten 2 Ağaç)
Comments